SEVGİNİN AKILALMAZ BOŞLUĞU
Bu
kadar sık görüşürken benim yerime mektubumun gelmesi seni her halde
şaşırtacak, fakat sonuna kadar okuyunca göreceksin ki başka türlü de
yapamazdım.
Bu mektubu çok daha önce yazmış olmalıydım;
o zaman ikimizde sonradan duyacağımız birçok vicdan azaplarından
kurtulmuş olurduk. Ama gene de geç kalmış değilim, bir birimizi o kadar
çabuk, o kadar umulmadık bir şekilde sevdik ki ansızın hastalanmış gibi
olduk.
Bu yüzden kendime daha erken gelemedim.
Daha
ileriye gitmeyeceğim artık, olduğum yerde duracağım; bunu yapmak benim
elimde. Ama gene de sürükleniyorum. Şimdi ise öyle bir savaş içindeyim
ki senin yardımına muhtacım. Ne kadar derine sürüklendiğimi ancak bu
gece anladım; içine düştüğüm uçurumun derinliğini gördüm ve durma karar
verdim.
Oyun bitti; aşk benim için bir hastalık oldu;
kendimde bir tutkunluğun başladığını hissettim; sen daha düşünceli,
daha ciddi oldun; bütün boş zamanlarını bana verdin; sinirlerin
gerginleşti huzurun kayboldu. Şimdi korkuyorum ve anlıyorum ki bu
gidişi durdurmak, kendimizi toparlamak için hareke geçmek benim görevim.
Evet, seni sevdiğimi söyledim. Sende beni sevdiğini söyledin. Ancak
aradaki ahenksizliği fark edemedin mi? Etmedin değil mi? O halde sonra
edeceksin; ben uçuruma düştüğüm zaman. Bak benim halime, düşün benim
kim olduğumu. Beni sevmen mümkün mü? Beni seviyor musun? Dün
"seviyorum, seviyorum, seviyorum" dedin; Bende kesin olarak söylüyorum:
Hayır, hayır, hayır.
Beni sevmiyorsun, ama şunu hemen
belirteyim ki yalanda söylemiyorsun: Beni aldatmıyorsun. Hayır denecek
yer de evet diyecek insan değilsin. Benim sana anlatmak istediğim,
duyduğun şeyin gerçek aşk değil, sadece bir aşk umudu olmasadır...
Ben baştan sana bunu açıkca söylemeleydim, sen yalnış bir yoldasın;
karşındaki erkek, rüyalarında gördüğün erkek değil. Göreceksin, bir gün
o erkek karşına çıkacak; bana kızacaksın; ben de bunu azabını
duyacağım. Daha keskin bir zekam, daha iyi bir kalbim olsaydı, daha
samimi olsaydım sana bunları daha önce söylerdim...
Şimdi başka türlü düşünüyorum.
Kendi kendime şunu soruyorum:
Aşk yüreğime iyice düştüğü zaman ne olacak?
Bu acıya dayanabilecek miyim?
İşin sonu kötüye varacak.
Daha şimdiden bunu düşünmek beni ürpertiyor.
Başka birisi olsa şunları da eklerdi " bu satıları gözyaşları içinde
yazıyorum?" Ama ben sana yalan söylemiyorum, acımın bir gösteriş
olmasını istemiyorum. Çünkü dertleri, pişmanlıkları artırmak neye
yarar? Bu çeşit yalanlarda sevgiyi daha fazla kökleştirmek umudu
saklıdır. Bense bu duyguyu sende ve bende kökünden kazmak istiyorum.
Zaten gözyaşları ya boş hayallere ya da bir kadını baştan çıkartmak
isteyenlere yaraşır. Ben sana bunları uzun bir yolculuğa çıkan iyi bir
dostla vedalaşır gibi söylüyorum: İki üç hafta daha beklesem çok geç
olurdu. Aşk bir ruh kangreni; o kadar çabuk ileliyor ki Daha şimdiden
ne haldeyim. Zamanı saatleri, dakikalarla değil, seninle ölçüyorum: Onu
gördüm, göremedim, göreceğim, göremeyeceğim, gelecek, gelmeyecek...
Hayatımızın bu kısa dönemi belleğimde her zaman temiz ve ışıklı bir
hatıra olarak kalacak ve beni tekrar eski ruh uyuşukluğuna düşürmekten
koruyacak. Bu hatıra sana da hiç bir zaman zarar vermeyecek ve
gelecekte gerçek aşkı bulmana yardım edecek...
Geceler bitti...
Yolculuklar da...
Yeni yerler, yeni sabahlar da bitti...
Allahaısmarladık meleğim...
Konu: Sevginin Akılalmaz Boşluğu 
Perş. Ekim 29, 2009 3:04 pm
