Özlemek ne kadar zor..Özleyip kavuşamamak, kavuşmaktan korkmak ne kadar zor..Özlüyorum seni dayı.Acı çekiyorum,canım hiç olmadıgı kadar acıyo.. Sen gittin ya ben degiştim dayı, yaşam degişti, acı çekmek ,nefes almak degişti.Bi tek şey degişmedi ;yüregim..O yine ufak bi kuş çırpına ama uçmayı ögrenemeyen.. Kanadımda yara var dayı kanayan, kabuk baglayamayan koca bi yara. Sen dayı sen...H ani kabuk baglamya yüz tutuyo ama ölüm korkusu, yalnızlık canımı acıta acıta koparıyolar o kabugu..Kanıyo dayı yüregimle birlikte gözlerim.Ama ıssızlarda akıyo damlalar.Sönmeyen sokak lambalarının karanlık gölgelerinde aglıyo gözlerim.Nefes alırken takılan yumaklar bogazımı zorluyo..Yaşamak ne zormuş meger, yaşamak ölümü bilerek ne acı bi korkuymuş meger...Bunu niye sen ögrettin bana..Artık yeter demek istesem izin vermiyo hayatım.Elimde tuttugum umutlar kalsda gözyaşlarımın esaretinde yarına ışık tutuyo ışıksız kalsamda karanlık gecelerde.Senle yaşadıgım sensizlige yanıp sensiz yaşadıgım seni çk özlüyorum dayı..Çocuktum;büyüdüm.Olmuyo dayı; hafızam tüm inatçılıgıma ragmen itiyo seni;itiyo senle birlikte geçmişi..İşte en çok bu koyuyo bana ;unutmak sesini, gülüşünü,seni...
ölüm kime yakıştıki sana yakışsın.Yalnızlık kime dost olduki bana olsun..Korkularım büyüyo ve büyüdükçe beni daha da korkutuyo;hasretim büyüyo ve büyüdükçe vuslat beni daha da korkutuyo.. Düşündükçe yitiriyorum kendimi; yitirdikçe parçalarımı olmadık zamanlarda yarım kalıyorum..Yarımım dayı..Bıraktım en büyük parçamı sana.Senle girdigi suda o da boguldu; öldü dayı.. Öbür yarımda kanıyo kaybettiklerime ve aglıyo kaybediceklerime...
Yaşamak güzel; bilirim yarınlarda güzel olcak ama...Yaşamım üç noktalarda tamamlanmayı bekliyo.Kalbim soru işaretlerinden kurtulamıyo,baykuşlar üşüşmüş avcuma, umutlarıma ugursuzluk bulaştırmak için...Gördün mü dayı baykuşları? Ya umutlarımı? Onlarda mutluluk var,yarın var,hayal var ama sen yoksun dayı,sen hiç olmadın, senle birlikte dünlerimde yok.Seni taşıyamadım dayı yarınlara..Taşımayı taşıyamadım;kayboldu her bi parçan her denememde..Yarınlar çok hain olsa da,kursalar da dünlerime tuzaklar umut var onlarda,belki gülücük var,belki güneş var.Sokak lambaları yetmiyo dayı;akıttıgım kanlar kapattı lambaları, sokaklarım karanlık,ihtiyacım güneş! Yetin deme dayı yetinemem yıldızlarla.Nasıl yetinemiyosam hayalinle yetinemem yıldızlarla..Dünya dönüyo dayı,dünya sana inat dönüyo.Hayat sürüklüyo sanıyorum beni ama duruyorum aslında kutup yıldızı misali...Hayllerimin çogu ıssız adaya düşmüş ve beni seçmemişler üç şeyden biri olarak yanları sıra..Biliyo musun dayı nerde bu ada,nerde hayaller? Asıl sen nerdesin dayı, nerde gülüşün,nerde ellerin? Niye dayı niye unuttun bizleri buralarda; gittigin yerler güzeldir mutlak; sana da bu yaraşır di mi; hızlı yaşamk genç ölmek..
Aldıgım her derin nefesteher ah!ta sen gizlisin dayı.Her damlasında sen saklısın gözyaşlarımın...Sen koskoca bi şelalede bogulduktan sonra ben her damlada tekrar tekrar ölüyorum dayı..Her damlada gömüyorum seni tekrar tekrar.. Her damlada bagırıyorum kurtarın diye ama olmuyo dayı hiç kimse yanımda ;bagırsam nafile,ölsem nafile....
DAYIMA......
Konu: ölüme zorunlu aşk.. 
C.tesi Ekim 17, 2009 3:40 pm
